«عطر سیب »
وردی بخوان قرار دل بی شکیب را
اشکی ببار سنگ مزار غریب را
یک نوبهار اگر بشکوفد لبان تو را
پر می شود تمام زمین، عطر سیب را
تنها به اشتیاق سلامی گذاشتم
در پشت سر هر آنچه فراز و نشیب را
آتش گرفت روح کویرانه ام، زلال
روزی بیا و آب بزن این نهیب را
این کیست؟ این که با دل من حرف می زند
نشنیده اید هیچ صدای عجیب را؟
آرام می شود دل توفانی ای عجب!
خاصیتی است آیه امن یجیب را
«آرش شفاعی بجستان »